Zone Colonial

Szybkie zrzucenie gratów w pokoju La Choza i w miasto.

Zona Coloniale Santo Domingo do najstarsze miasto w obu amerykach, założone przez brata Krzysztofa Kolumba Bartolomeo. Zona Coloniale zostało wpisane w 1990 roku listę Unesco.
Więc z powodu tych kilku powodów postanowiliśmy tu zostać trzy dni.

Kolonialna zabudowa. Na głównej ulicy Calle El Conde (taki nasz sopocki deptak) wysokie piękne kamienice kolonialne, niestety większość zniszczona i puszczona. Coś tam starają się odświeżać, ale potrzeba jest ogromna, a prace mało efektywne.
Nie wiem, czy to kwestia finansów czy może jakieś inne układy… Tak czy i inaczej mogłaby być to perełka a teraz to smutny widok.

Oczywiście to nasze subiektywne zdanie i możecie się z nim nie zgadzać. Z jednej strony ulicę więczy Parque Independencia a z drugiej Parque Colon.

Parque Colon to spory plac zacieniony drzewami z pomnikiem Columba. Mnóstwo gołębi, dzieci. Malerze, grajki, turyści, pucybuci, sprzedawcy pierduł, lokale również też są. Mieszanka barwna i interesująca.
Można tam posiedzieć na ławeczce i poobserwować ludzi. I tak też zrobiliśmy.

Przy placu jeż również najstarsza w obu amerykach czynna katedra Primada de America. Pewnie warto tam zajrzeć. Ja mam awersję do kościołów gdzie trzeba zapłacić za wstęp więc podziękowałam. Takie moje małe zboczonko.

Boczne uliczki to mniejsza, niższa zabudowa kolonialna. Jest naprawdę urokliwie. Nie będziemy tu pisać o wszystkich zabytkach, bo przecież możecie sięgnąć do przewodnika. Nasz blog to raczej nasze wrażenia i baza naszych wspomnień, przeżyć.

Warto tu przyjechać przy okazji pobytu na Donikanie. Jest urokliwie, ciekawie. Szkoda leżeć cały czas plackiem na plaży w wypasionych hotelu (chociaż to pewnie też jest fajne na moment).

Posada La Choza to revelacyjne miejsce. Z lokalizacją w Zone Colonial nie ma sobie równych. Za rozsądne pieniądzie 30$ za noc. Guesthouse od kilku lat prowadzi Francesca i Peter. Przyjechali z Australi i zostali. W domu panuje artystyczny klimat, ale bez zacięcia, na luzie. Gospodaże są niezmiernie pomocni i serdeczni. POLECAMY!

Ostatniego dnia rano Francesca zamówiła nam taxi i 200rd pojechaliśmy na dworzec autobusowy. A tam... sajgon w środku karaibów :). Ludzi multum, autobósów też. Po angielsku nikt! Maciek mówił że miałam minę na stan przedzawałowy ;) Może nie aż tak, ale czyjna jak nietoperek byłam...

Jakoś połapaliśmy się i w drogę do Cabarete. 5 godzin przyzwoitym klimatyzowanym autokarem za 320rd za osobę. Ewa free. Zobaczymy co przyniosą nam kolejne dni :)

Zdjęcia (86)

Komentarze (1)